It’s a sad sad situation

Ik heb lang getwijfeld of ik het op mijn blog zou vermelden. Maar ik ga het toch doen. Mijn blogje was bedoeld om een vrolijke bedoening te worden en vrienden mee te laten volgen. Maar omdat het virtuele wereldje van “vrienden” zo nep blijkt als wat, zet ik het hier toch neer. Mijn blog was toch al een stille dood aan het sterven:)

Ik heb me wel voorgenomen om ook weer positief leven in de blog te blazen.  Hopelijk meer van dat dan negatief natuurlijk.

Mama heeft Kanker. Voor de 4^e (!!!) keer. Longkanker.

Het kan 2 kanten op. Eerste optie: Ofwel is het een gezwel.  Dan is de vraag of er uitzaaiingen zijn. Hopelijk niet, want dat zou echt slecht nieuws zijn.

De tweede optie is dat het een uitzaaiing in de long is. Dan kan het zijn van de vorige kanker of van een nieuw gezwel ergens anders, wat dan ook weer goed nieuws zou zijn.

Dus, hoe dan ook, wat dan ook, het is slecht of slecht.

Chemo wordt het sowieso.

Vandaag werd er een bronchoscopie gedaan om een stukje te onderzoeken. Echt geen prettig onderzoek!

Wachten is nu de boodschap. Voorlopig neemt ze wel Echinacea in om haar weerstand wat op te krikken, samen met wat vitamines.

update

Ik heb de laatste tijd weer veel last van Chronische Hyperventilatie en angstaanvallen. Echt vervelend! Dat wens is niemand toe die gevoelens.

Maar soit, ik zit er dus mee. 2 dagen thuis van het werk. En dan…begin in te panikeren dat ik misschien mijn job wel verlies door ziek te zijn. Ook niet bevordelijk om

je hoofd rustig te krijgen. Veel geslapen die 2 dagen (3 eigenlijk, 2 dagen ziek + vrije vrijdag).

Ik heb veel aan de boeken van Louise L Hay, maar om de één of andere reden, als je het echt nodig hebt, dan lukt het allemaal niet.

Vreselijk. Ik ben er zolang zo goed als vanaf geweest en ineens patat hangt het weer boven mijn hoofd.

Ik ga dit weekend proberen te ontspannen, te mediteren, aan mijn vertrouwen te werken endan zien we wel weer.

Tips zijn welkom. Ik weet dat veel mensen er last van hebben, maar weiningen durven ermee naar buiten komen. Maar ik trek het me niet aan.

Ik denk : hé ik heb er niet voor gekozen!

Het leven zoals het is: het ziekenhuis

Donderdag 08/07/2010 begon gewoontjes. Regels moesten doorkomen. 8u45 naar toilet op het werk om dat te constateren dat het bloed eruit loopt en niet stopt. Geracet om mijn handtas te halen en vanop het wc naar huis gebeld om me te komen halen. Thuis nog een vol uur op het toilet gezeten en het stopte niet. Dit was niet normaal maar wat kon ik doen? In de tuinstoel gaan liggen. 3 keer bloeddrukval gehad. De andere gruwelijke details laat ik achterwege.

13u was de dokter hier en omdat mijn hartslag nog maar 44 was, moest ik standé pédé naar spoed, wat ik braaf gedaan heb. Ik besefte ten volle dat het nodig was.

Enfin, baxters, naalden, de hele reeks. Resultaat: baarmoeder vol klonters bloed, bloed en slijm.

Naar huis. Ik voelde me beter dankzij de geweldige baxter.

22u45 telefoon van de professor. “Mevrouw, u hebt een miskraam.” Slik. Ik nam de pil. Maar ’t was toch effe schrikken. Maandag terug.

Maandag 12/07/2010 terug voor echo en bloedcontrole.

Alle brokken en dergelijke zitten er nog. Dus ze kunnen de embryo niet zien. Dat moet er allemaal uit maar het lijkt alsof dat er geen zin in heeft.

Afwachten tot volgende maandag, dan moeten we weer terug voor controle.

Jep, mijn vakantie zal goed ingezet worden.