missen

Gisteren, 15 augustus, was de verjaardag van mijn mama. De 6e keer dat ze hem niet meer kon vieren. Het blijft een zware dag. Elke dag mis ik ze en denk ik aan haar, maar toch…

Haar oudste kleindochter is er ondertussen bijna 15 (de dochter van mijn zus). Ze was blij met een meisje, alleen jammer dat dat meisje een stoere meid was. Geen rokjes, geen staartjes maken.

Dan kwam mijn zoon, haar eerste kleinzoon. Opnieuw trots. Ik was toen alleenstaande mama en woonde bij mijn ouders, dus voor mijn mama was dat helemaal geweldig. Tiebe is er ondertussen 12, deed onlangs zijn plechtige communie en studeerde af aan de lagere school. Ook hier bleef er telkens figuurlijk een stoel leeg.

Dan was er Linde. Ze was nog geen 6 maanden toen “ons moeke” stierf. Toch kent ze ons moeke goed. Ze gaat bijna altijd mee naar het kerkhof, poetst de grafzerk en geeft de bloemen water. Ik denk vaak dat Linde de kleine versie van ons mama is. Graag op stap gaan, een babbel die nooit stil staat, curieus… ze zouden goed overeen gekomen zijn die 2.

Ons mama was zo blij met de komst van een 2e kleindochtetje. Bij deze zou ze zeker wel rokjes kunnen aandoen en staatjes maken. Helaas… Elke dag dat ik Linde haar haar kam, dan denk ik hoe graag ons mama dat zou gedaan hebben…

mijn mama verloor de strijd

Het is ondertussen bijna een jaar geleden. Maar daarom doet het nog niet minder pijn.

Ons mama is op 21/12/2012 van ons heengegaan. De dag dat volgens de Mayakalender de wereld zou vergaan, verging de onze inderdaad.

Om een lang verhaal kort te maken: ze wou graag naar huis komen en ons Linde moest en zou gedoopt worden. Daar zorgden we voor. Linde werd op 15/12 gedoopt. We wisten dat het daarna bergaf zou gaan. Zo gaat dat met mensen die ergens naartoe leven. Ons mama was enorm sterk die dag. Ze heeft zelfs nog wat gestapt, iets wat ze al langer niet meer kon. Ze was stikop maar heeft genoten. Dat kan je aflezen van de foto’s.
We hebben de laatste dagen dag en nacht aan haar zijde gezeten. Ze is stilletjes van ons heengegaan. Helaas waren haar laatste woorden “ik kan niet meer, ik kan niet meer”..

Beterschap op komst?

Ik ben nog steeds niet helemaal op en top van het bloeddruk-gedoe, maar er is beterschap. Meer zelfs, tegen morgen zou het weg moeten zijn. Hoe ik dat kan voorspellen? Ik weet de oorzaak. Vorige zaterdag vond ik het welletjes geweest nadat ik op de trein megamisselijk werd van de bewegende beelden. Ik voelde me zo slecht dat ik –op het traject Leuven – Aarschot- overwoog om in Wezemaal af te stappen. Ineens viel mijne frank –of is het eurocent- dat ik sinds 1 februari nieuwe medicijnen neem. Toch maar eens de bijsluiter gelezen.

Vaak voorkomende bijwerkingen (die minder dan 1 op 10 patiënten betreffen)

• Hoofdpijn
• Duiziligheid
• Versneld hartritme, hartkloppingen, uitzetten van de bloedvaten, bloeddrukval bij rechtop staan
• Gebrek aan visuele accommodatie
• Gebrek of verlies van eetlust, misselijkheid, (zich ziek voelen)
• Gevoel van onvolledige blaaslediging of vertraagde blaaslediging, urineweginfectie
• Erectiestoornissen, pijnlijke ejaculatie of pijn ter hoogte van de testikels, of vertraagde
• Ejaculatie
• Rillingen

Dat had ik dus. Dan maar de psychiater gebeld aangezien ik die altijd mag bellen. Onmiddellijk stoppen was de boodschap want ik nam nog maar de halve dosis van wat het plan was.

Vanavond vervroegd terug om nog eens iets anders te proberen. 3^e keer goeie keer?

24 geschenken

Ik las het boek “29 geschenken” van Cami Walker.

Ik vond het een leuk boek. Dus heb ik besloten om het ook eens te proberen. Een maand lang elke dag iets bewust geven. Groot of klein, maakt niet uit. En we zien wel wat de reactie is. Gewoon jezelf bewust worden van dat geven.

 

een dagje thuis

De nacht van zondag op maandag heb ik nog eens een paniekaanval gehad. Geen oog dichtgedaan, dus maandag van het werk naar huis gekomen.

Vandaag ben ik nog een dagje thuis om te wennen aan de verhoging van mijn medicijnen.

Effe tijd dus om bij te bloggen.

Niet veel mensen weten dat ik chonische hyperventilatie heb en dus ook paniek/angst. Soms heb ik het goed onder controle, maar soms steekt het terug de kop op.

bleitboek

Gisterenavond in 1 ruk (lees: tot 3u vannacht) uitgelezen: Komt een vrouw bij de dokter.
En ja, op het einde heb ik serieus gejankt. Misschien omdat ik met ons mama er al erg kort bij heb gestaan. Vooral de 2e en de 3e keer dat ze kanker had was erg ingrijpend. De gevolgen ervan draagt ze dag en nacht, maar ze leeft. Ze leeft. Al lijkt het soms eerder op overleven.

Maar soit, het is een aangrijpend mooi boek. Wie het eens wil lezen, vraag het maar.

Impasse

Impasse

de man was moe, hij zag het leven niet meer zitten
hij zag zichzelf alleen maar zitten op z’n stoel
hij had geen kracht meer om z’n tuintje om te spitten
en kreeg een grenzeloos, vereenzaamd, leeg gevoel

toen heeft hij heel lang aan zijn kamerraam gezeten
alsof hij wachtte op een teken, een geluid
van buitenaf, dat hem weer nieuwe kracht zou geven
maar tevergeefs keek hij er elke dag naar uit

zo heeft hij héél lang aan dat stille raam gezeten
de tuin werd groen en toen weer grijs en toen weer groen
totdat hij godzijdank ten slotte heeft begrepen
dat er geen teken kwam … dat hij het zelf moest doen Toon Hermans
Uit ‘Fluiten naar de overkant’

Dit vind ik een gedicht dat raakt.

Spook

Het speelt in mijn hoofd
door en door en door
een film die niet stopt.

Het knaagt, het roept, het schreeuwt.
Binnenin mijn hoofd.

Vanbuiten een glimlach.
ja, het leven gaat door.

Soms hoop ik dat iemand door die glimlach heen kijkt
en ziet wat er in mijn hoofd spookt.