Ergens in april vorig jaar ging ik naar de dokter omdat Tiebe een hoest had. Dat was een goede gelegenheid om de dokter te zeggen dat ik last had van de zijkant van mijn maag als ik me bukte. Er zat iets in de weg. Ik was bang voor een tumor.
“Maar dat is precies een voet” zei de dokter. Een voet??
Ik kon zo van Tiebes gezicht aflezen dacht hij dacht “heeft ons mama een voet ingeslikt?” (en inderdaad, nadien in de auto zei hij “ik dacht al dat jij een voet had opgegeten”)
Aangezien ik wist dat ik geen voet had opgegeten, kon dat maar 1 ding betekenen… zwanger…en niet zomaar enkele weken want dan zie je nog geen voet, laat staan voelen…
Dan maar even een hartslag gezocht en ja, daar was het bekende geluid… Dat was effe schrikken aangezien ik de pil nam en mijn regels nog altijd kreeg. De dokter dacht toch aan een 5 maanden ver.
Kristof was nog onderweg naar huis van het werk. Die was gelukkig door het dolle heen. Ons mama ook trouwens. Dat was vrijdagavond en maandag mochten we voor een echo. Een bang weekend. Ik had immers medicijnen genomen. Mijn antidepressiva, pijnstillers, spierzalf gemeerd, antibiotica…en mijn pil natuurlijk. Maar ik rookte niet en dronk bijna geen alcohol dus dat was al goed. Ik hield me dan ook vast aan het idee dat de kans groot was dat de baby niet zou geboren kunnen worden. Aan de hand van de grootte van de baby was de bevalling half tot eind augustus. Inderdaad 5 maanden ver. En vooral: de baby zag er perfect uit. Het was een meisje!
Ik had nog nooit beweging gevoeld. Maar nadien heeft ze de schade wel ingehaald. ’s avonds salto’s maken enzo. Ik zal er nog een filpje van posten.
Ik ben gaan werken tot aan het verlof van het werk. Vanaf 15 juli 3 weken verlof, aansluitend bevallingsrust en dat kwam allemaal in orde.
Donderdag 19 juli gingen we naar de jaarmarkt. Ik stond op en ging naar toilet. Op papier een beetje bloed. Toch maar de gunaecoloog gebeld. Best eens langskomen want met 8 maanden zwangerschap geen risico nemen. Ik zeg tegen Tiebe “ik ga effe naar de dokter. doe je kleren al maar aan want als ik terug ben gaan we naar de markt…”
9u30 zijn we vertrokken. Aan de machine. Ik had al ontsluiting dus ik zou best daarblijven. Naar huis gebeld om pyjama enzo te brengen. Ineens toch weeën. De bevalling zou voor vandaag zijn. de anesthesist belde om te vragen of er bevallingen waren. Straks ja. Dan ging hij eerst naar de garage met de auto. “geen probleem, dit zou pas binnen enkele uren zijn”. Rond 11u30 nog sms naar zus gedaan om te zeggen dat de bevalling voor vandaag zou zijn. Water gebroken. Pijn. Veel pijn. Mijn been schokte helemaal en deed gigantisch veel pijn (dankzij mijn hernia in de rug). Ineens volledige ontsluiting. Hop mijn bed gepakt en naar de verloskamer. Achteraf besefte ik pas dat ik zelfs mijn rok nog aan had om te bevallen! Zus belde om te vragen dat het klopte dat ik vandaag moest bevallen. ” Ze is al bevallen” zei Kristof. Ongeloof overal. Zo snel kan het gaan.
47cm en 2kg940
Couveuse omdat ze moest afkicken van mijn pillen. Ze weende soms heel erg hard. Maar dat was niet daarvan. Ze had honger! Ze was voldragen maar kreeg pap voor prematuurtje van 8 maanden.
Geboortekaartjes? die moesten we nog knutselen. Ah ja, mijn verlof was net begonnen. Ik heb ze wel pas gemaakt toen ik enkele dagen thuis was. De wereld moest dat nog niet weten. Ik was zelf nog niet goed beseffend dat de baby er al was. Veel simpeler dan ons plan was, en met de hulp van papa.
Doopsuiker die was wel klaar.
Foto’s volgen nog.
Plukdedag's Blog 