Lezen, lezen, lezen…

Op Goodreads kan je bijhouden welk boeken je nog wil lezen, welke je aan het lezen bent en ook sterren geven of je mening schrijven.

Je kan ook zien wat vrienden (willen) lezen of aanraden en zo je leeslijstje weer aanvullen.

Je kan ook meedoen aan de jaarlijkse readingchallenge. Je geeft voor jezelf op hoeveel boeken je dit jaar wil lezen. Ik had als doel 30 gezet, en dat heb ik gehaald. Momenteel lees ik mijn 31e boek dit jaar: Aan het einde van de wereld door Kristin Hannah. Mooi boek tot nu toe.

Terug naar school

Ondertussen lijkt de vakantie al weer ver weg en zitten we helemaal in het schoolritme. Wel al 2 pittige weken achter de rug. Linde zit in het 1e leerjaar en kan ondertussen al enkele woordjes lezen: ik, maan, roos en vis. Maar omdat de letters in een klik-klak-boekje zitten, kan ze al meerdere woorden vormen en lezen.

     klikklakboekje

 

 

 

Ook de letters m, i, r en v  kan ze al (een beetje) schrijven.  Ze staat elke dag te popelen om nieuwe dingen te leren. Ik was al vergeten hoe snel dat gaat.

Tiebe zit in het 1e middelbaar. Hij gaat precies ook liever naar school nu dan in de lagere school. Al is het hier ook een hele aanpassing. Elk uur een andere leerkracht, een locker op school maar vooral… smartschool. Dat is een soort online agenda, maar er komen ook  brieven op terecht, punten, een forum… Ik leef nog niet helemaal in het digitale tijdperk, want wat op smartschool komt, schrijf ik toch maar op in de papieren agenda. Word ik oud?

 

 

 

missen

Gisteren, 15 augustus, was de verjaardag van mijn mama. De 6e keer dat ze hem niet meer kon vieren. Het blijft een zware dag. Elke dag mis ik ze en denk ik aan haar, maar toch…

Haar oudste kleindochter is er ondertussen bijna 15 (de dochter van mijn zus). Ze was blij met een meisje, alleen jammer dat dat meisje een stoere meid was. Geen rokjes, geen staartjes maken.

Dan kwam mijn zoon, haar eerste kleinzoon. Opnieuw trots. Ik was toen alleenstaande mama en woonde bij mijn ouders, dus voor mijn mama was dat helemaal geweldig. Tiebe is er ondertussen 12, deed onlangs zijn plechtige communie en studeerde af aan de lagere school. Ook hier bleef er telkens figuurlijk een stoel leeg.

Dan was er Linde. Ze was nog geen 6 maanden toen “ons moeke” stierf. Toch kent ze ons moeke goed. Ze gaat bijna altijd mee naar het kerkhof, poetst de grafzerk en geeft de bloemen water. Ik denk vaak dat Linde de kleine versie van ons mama is. Graag op stap gaan, een babbel die nooit stil staat, curieus… ze zouden goed overeen gekomen zijn die 2.

Ons mama was zo blij met de komst van een 2e kleindochtetje. Bij deze zou ze zeker wel rokjes kunnen aandoen en staatjes maken. Helaas… Elke dag dat ik Linde haar haar kam, dan denk ik hoe graag ons mama dat zou gedaan hebben…

Boekentips

Ik lees graag en veel, zeker sinds ik een e-reader heb. De mijne is een Kobo Aura one. 280 gram en 8 gb aan boeken. Eentje die tegen waterspatjes kan (lezen in bad), geschikt om in direct zonlicht te lezen. Je hebt geen last van irritante schitteringen van het scherm (Dit in tegenstelling tot de schermen van smartphones en tablets). ’s Avonds wordt het blauwe licht gefilterd zodat je je ogen niet vermoeid. De lichtsterkte kan je zelf aanpassen of automatisch laten gaan.

Ik ben ook fan van Goodreads. Daarop kan je een lijst van gelezen boeken bijhouden, boeken die je wil lezen, sterren toekennen aan boeken… Maar voor jezelf ook een jaarlijkse challenge ingeven. Voor 2018 heb ik als doel 35 boeken, waarvan ik er nu al 22 gelezen heb.

Een aanrader die ik onlangs las:

Als ik mijn ogen sluit door Elizabeth Musser

Jason, het 6-jarige zoontje van Henry en Libby Blough, lijdt aan een ernstig hartdefect en moet binnenkort zijn vierde operatie ondergaan. Henry werkt bij een drukkerij en kan al die dure operaties niet van zijn loon betalen. Zonder dat zijn vrouw het weet, stelt hij zich beschikbaar als huurmoordenaar, net als zijn vader ooit deed. Maar hij faalt. Josephine Bourdillon (een bekende schrijfster), de vrouw die hij had moeten vermoorden, is niet dood, maar ligt in coma. Ondertussen wordt Jasons toestand kritiek. Wetend dat hij niet voor de mislukte opdracht betaald zal worden, probeert Henry Josephine opnieuw te vermoorden, maar haar ziekenhuiskamer wordt goed bewaakt en hij slaagt er niet in om bij haar te komen. Als hij thuiskomt, wacht zijn vrouw hem op met goed nieuws: het geld is binnen en Jase kan geopereerd worden. Henry is opgelucht, maar ook bezorgd. Waarom is hij toch uitbetaald?

Het gaat vaak over vergeving en geloof, maar ik ben toch benieuwd naar de andere boeken van Musser.

Speelbos

Deze avond, toen de grootste hitte wat weg was, gingen we nog eens flink met de honden wandelen in Meetshoven bos in Aarschot en spelen in de speelzone daar. Top!

Terug van weggeweest

Lindes mijlpaaltjes, dat was de laatste blogpost. Super lang geleden. Ondertussen is ze net 6 geworden en binnen een maand klaar voor het 1e leerjaar. Tiebe, die start in het 1e middelbaar. Het zal voor beide een serieuze aanpassing worden. Daar gaan we nog niet teveel aan denken. Eerst nog een maand genieten van de vakantie.

Wat deden we al deze maand? We zijn een goeie 3 weken aan zee geweest, in onz stacaravan in Bredene. Linde amuseert zich daar goed. Tiebe niet. We hebben daar minder goed internet, en laat dat nu ne zijn wat Tiebe nodig heeft om zich te amuseren. Online samen met vrienden op de playstation spelen. (Oh wat heb ik de uitvinder daarvan al vervloekt). Ach, helemaal normaal voor de jeugd van vandaag.

Vandaag gingen we even naar Decathlon voor sportschoenen voor Linde. Dat even werd een hele poos. Linde heeft er alle tenten -inclusief matrassen- getest, alsook steps, rolschaatsen, trampoline, golfsticks,… dikke pret voor haar die winkel.

’s Avonds speelden we nog dierenbingo en rummikub.

Lindes mijlpaaltjes

Linde is ondertussen 17 maanden oud. Naar mijn idee praat ze nog erg weinig. Dada was haar eerste woordje. Papa kent ze goed en al langere tijd. Mama soms… wel als ze weent en dus iets nodig heeft… clever meisje.

Tut zegt ze ook al langer. Kei schattig. Dan maakt ze eerst zo’n tuitmondje. 

Koek…een heel belangrijk woord. Dat zegt ze tegen alles wat eetbaar is en alles wat ze denkt dat eetbaar is. Ze zou de hele dag door eten. Al weet ze goed wat lekker is en wat niet.

Da…uuuu. Dank u. Dat zegt ze als ze iets geeft.

Stappen kan ze sinds half oktober, 15 maanden dus. Sinds kort drinkt ze zelf haar fles als ze daar zin in heeft.  Van een rietje kan ze al lang drinken.

 

mijn mama verloor de strijd

Het is ondertussen bijna een jaar geleden. Maar daarom doet het nog niet minder pijn.

Ons mama is op 21/12/2012 van ons heengegaan. De dag dat volgens de Mayakalender de wereld zou vergaan, verging de onze inderdaad.

Om een lang verhaal kort te maken: ze wou graag naar huis komen en ons Linde moest en zou gedoopt worden. Daar zorgden we voor. Linde werd op 15/12 gedoopt. We wisten dat het daarna bergaf zou gaan. Zo gaat dat met mensen die ergens naartoe leven. Ons mama was enorm sterk die dag. Ze heeft zelfs nog wat gestapt, iets wat ze al langer niet meer kon. Ze was stikop maar heeft genoten. Dat kan je aflezen van de foto’s.
We hebben de laatste dagen dag en nacht aan haar zijde gezeten. Ze is stilletjes van ons heengegaan. Helaas waren haar laatste woorden “ik kan niet meer, ik kan niet meer”..

Linde

Ergens in april vorig jaar ging ik naar de dokter omdat Tiebe een hoest had.  Dat was een goede gelegenheid om de dokter te zeggen dat ik last had van de zijkant van mijn maag als ik me bukte. Er zat iets in de weg. Ik was bang voor een tumor.

“Maar dat is precies een voet” zei de dokter.  Een voet??

Ik kon zo van Tiebes gezicht aflezen dacht hij dacht “heeft ons mama een voet ingeslikt?”  (en inderdaad, nadien in de auto zei hij “ik dacht al dat jij een voet had opgegeten”)

Aangezien ik wist dat ik geen voet had opgegeten, kon dat maar 1 ding betekenen…  zwanger…en niet zomaar enkele weken want dan zie je nog geen voet, laat staan voelen…

Dan maar even een hartslag gezocht en ja, daar was het bekende geluid… Dat was effe schrikken aangezien ik de pil nam en mijn regels nog altijd kreeg. De dokter dacht toch aan een 5 maanden ver.

Kristof was nog onderweg naar huis van het werk.  Die was gelukkig door het dolle heen. Ons mama ook trouwens. Dat was vrijdagavond en maandag mochten we voor een echo. Een bang weekend.  Ik had immers medicijnen genomen.  Mijn antidepressiva, pijnstillers, spierzalf gemeerd, antibiotica…en mijn pil  natuurlijk. Maar ik rookte niet en dronk bijna geen alcohol dus dat was al goed. Ik hield me dan ook vast aan het idee dat de kans groot was dat de baby niet zou geboren kunnen worden.  Aan de hand van de grootte van de baby was de bevalling half tot eind augustus.  Inderdaad 5 maanden ver. En vooral: de baby zag er perfect uit.  Het was een meisje!

Ik had nog nooit beweging gevoeld.  Maar nadien heeft ze de schade wel ingehaald.  ’s avonds salto’s maken enzo.  Ik zal er nog een filpje van posten.

Ik ben gaan werken tot aan het verlof van het werk. Vanaf 15 juli 3 weken verlof, aansluitend bevallingsrust en dat kwam allemaal in orde.

Donderdag 19 juli gingen we naar de jaarmarkt. Ik stond op en ging naar toilet. Op papier een beetje bloed.  Toch maar de gunaecoloog gebeld.  Best eens langskomen want met 8 maanden zwangerschap geen risico nemen. Ik zeg tegen Tiebe “ik ga effe naar de dokter. doe je kleren al maar aan want als ik terug ben gaan we naar de markt…”

9u30 zijn we vertrokken.  Aan de machine. Ik had al ontsluiting dus ik zou best daarblijven. Naar huis gebeld om pyjama enzo te brengen.  Ineens toch weeën. De bevalling zou voor vandaag zijn. de anesthesist belde om te vragen of er bevallingen waren. Straks ja. Dan ging hij eerst naar de garage met de auto. “geen probleem, dit zou pas binnen enkele uren zijn”. Rond 11u30 nog sms naar zus gedaan om te zeggen dat de bevalling voor vandaag zou zijn. Water gebroken.  Pijn. Veel pijn. Mijn been schokte helemaal en deed gigantisch veel pijn (dankzij mijn hernia in de rug).  Ineens volledige ontsluiting. Hop mijn bed gepakt en naar de verloskamer. Achteraf besefte ik pas dat ik zelfs mijn rok nog aan had om te bevallen! Zus belde om te vragen dat het klopte dat ik vandaag moest bevallen. ” Ze is al bevallen” zei Kristof.  Ongeloof overal.  Zo snel kan het gaan.

47cm en 2kg940

Couveuse omdat ze moest afkicken van mijn pillen. Ze weende soms heel erg hard.  Maar dat was niet daarvan. Ze had honger! Ze was voldragen maar kreeg pap voor prematuurtje van 8 maanden.

Geboortekaartjes? die moesten we nog knutselen. Ah ja, mijn verlof was net begonnen. Ik heb ze wel pas gemaakt toen ik enkele dagen thuis was. De wereld moest dat nog niet weten. Ik was zelf nog niet goed beseffend dat de baby er al was. Veel simpeler dan ons plan was, en met de hulp van papa.

Doopsuiker die was wel klaar.

Foto’s volgen nog.

 

3…2…1…Start

Ik ga deze blog nieuw leven inblazen.  Intussen is er veel veranderd.

“Een mama en een zoontje samen door het leven” dat zal ik moeten veranderen. Waarom?  Wel, we hebben een zusje erbij! Vandaag wordt ze trouwens al 1 jaar.

Korte samenvatting van hoe ons gezinnetje er nu dus uitziet.  Ik woon samen met mijn vriend Kristof bij mijn papa.  Ja, bij mijn papa want mijn mama is op 21 december 2012 gestorven.  Mijn zoontje Tiebe is net 7 jaar geworden en Linde is dus sinds vandaag 1 jaar.

Ik prees me vanmorgen al gelukkig dat het vorig jaar geen 29° was zoals vandaag.

De eerste blogposts gaan dus updates zijn.